Storytelling is zo wat de heilige graal van het gebeuren op een podium. Of dat podium nu een scherm is of een zaal. De kunst van zintuiglijk vertellen is het, met daarin een vaardig navigeren van emotie en contrast.

En het is helemaal àf als je er ook een stukje transformatie bij kan gieten. Als is het maar heel even, een glimp, een schets, een aanzet. Even met een armbeweging of houding een beeld schetsen wat aanhaakt bij het collectieve herkenningsveld en wat tegelijk ook uniek is en onverwacht.

Die kleine momenten van fysieke transformatie, dat maakt het af. Want de hoeveelheid sprekers die ook hun lichaam inzetten of durven inzetten is bijzonder klein.

Maar hoe begin je daar aan?

Ten eerste door te kijken.
Zeker als er zich onverwachte gebeurtenissen voor doen: dikke sneeuw, gure kou, gladde wegen. Plots verandert het bewegingspatroon. De billen achteruit, handen uitgestrekt voor zich, houterig schuifelend. Of opgetrokken schouders, hoofd in de kraag, spleetjes van ogen.
Observeer de mensen om je heen. Zie de verschillen.
“Proef” van de bewegingen door ze thuis in je woonkamer even te imiteren.

Door het activeren van je lichaam op deze manier, zelfs al doe je er nooit wat mee op het podium, krijg je toch veel meer vrijheid als spreker.

Ten tweede door jezelf ook te observeren.
Voel hoe anders je bewegingen zijn op ijs, sneeuw. Hoe anders je stap. Het kleine schokje van onverwacht uitglijden. Het tastend stappen. De voeten wat hoger optillen en net wat verder uit elkaar om door de diepe sneeuw te ploegen. De sneeuw van je voeten stampen op de mat. Rillen. Lopen met een dikke jas.

Door jezelf ook meer te ervaren, je lichaam, je beweging, groeit je vocabularium aan bodylanguage. Want ook dat is een taal die je steeds beter kan leren beheersen met steeds meer uitdrukkingsmogelijkheden.

Succes!