Een van de aandachtspunten in je presentatie is de juiste toon pakken. De beelden schetsen waar jouw publiek op aangesloten is, waar ze zichzelf in herkennen.

Dat is iets wat je inbouwt al van bij de creatie van je product, boek of dienst. Het is van wezenlijk belang bij hoe je het de wereld in zet. Of dat nu in advertenties is, op je social media, je site of je podium.

Wie is het meeste aangesloten op wat jij biedt? Wie zoekt het? En hoe? En op wie ben jij het meest aangesloten? Voor welke mensen ga jij , uit pure sympathie, harder lopen? Hoe vinden jullie elkaar?

Dat is geen filosofische oefening, maar het gaat over praktische en concrete keuzes. Het heeft te maken met het soort voorbeelden die je gebruikt, de kleuren, de kleding, de stijl, het budget… noem maar op. Hoe specifieker je wordt, hoe steviger de aansluiting.

Ja maar, ik hou niet van hokjesdenken.

Mijn product is er voor iedereen!

We gaan in zee met mensen die we vertrouwen, die we leuk vinden en die we kennen.

Heel eerlijk: wellicht heb jij ook uitgesproken en minder uitgesproken voorkeuren. Er zijn nu eenmaal mensen die je sympathieker vindt dan anderen. Waar je een klik mee hebt. Of niet. En omgekeerd is dat net zo.

En eer je een businessmodel en –structuur hebt gebouwd dat alle mensen van de wereld service kan bieden, nou… Het is onmogelijk om de hele wereld te bedienen, alleen al vanuit een praktisch standpunt. Bovendien zijn er misschien nog mensen die iets soortgelijks aanbieden. Oh, laat ik maar geen kapper zijn, want hoewel iedereen haar heeft ( en het dus voor iedereen is) er bestaat al een kapper. Iedereen heeft benen. Niet iedereen draagt dezelfde broek of gaat dezelfde winkels binnen.

Op het ogenblik dat jij helder bent, krijg je wellicht een publiek dat zichzelf herkent in de rest van je publiek. Je krijgt een community, een tribe, een clan. Je kan je wellicht voorstellen dat je bij de start misschien niet ineens 10 000 of 100 000 000 mensen hebt. Hoe goed je product ook is. Het start wellicht met een compacte groep. Het laatste wat je wil is dat mensen elkaar daar aankijken en zich ongemakkelijk voelen bij elkaar, geen aansluiting vinden.

Net uit die herkenning met elkaar ontstaan de verbindingen. Er is een draagvlak om de boodschap uit te dragen. Jouw boodschap.

Je stopt mensen niet in een hokje en sluit ze niet buiten.

Je geeft helderheid en duidelijkheid. Veiligheid dus.

Een plek om bij te horen.

Herkenning.

Begrenzing is niet buitensluiten.

Het is net een duidelijk raakvlak maken: Hier kan je me vinden.