Het glas is halfvol of het is halfleeg.
Dat zijn de meest gangbare smaken.
Tot je je begint af te vragen van wie het glas is en waar het water vandaan komt.
Wat als ik zelf het glas ben.
En ook het water.
Ben ik halfvol omdat er een gaatje in mijn bodem zit?
Of omdat ik mezelf niet meer wil laten bijvullen, omdat er ooit geen water kwam toen ik erg veel dorst had?
Waar hou ik mijn glas?
Is het mijn glas?
Of vul ik alleen anderen?
En staat mijn glas in de overvolle afwasbak van mijn bestaan?
Ben ik het water?
Stroom ik ook voor mezelf?
Druppel ik een eind weg voor de anderen en vergeet ik mijn eigen beker er onder te houden?
Dit weekend dook ik opnieuw in twee absoluut grandioze boeken:
Brene Brown: durf te leiden
Mitch Prinstein: Populair
Ze schuiven heel grote schoenen naar ons toe, om in te leren lopen. Al kan ik niet de hele berg, ik doe graag de dichtstbijzijnde heuvel.
In leiderschap, in populariteit is het van flink belang, om te weten wat je vult, wat de gaten zijn in je hart, wat je doet met je zichtbaarheid.
De TV kan niet opstaan of de contrasten in leiderschap suizen als torpedo’s om de oren. Het gaat niet alleen om de resultaten maar even belangrijk is hoe ze er komen, die resultaten. Of je dezelfde weg wil gaan, met dezelfde mensen.
Kwetsbaar leiderschap en innemendheid als meest krachtige vorm van populairiteit.
In het verhaal van het glas en het water, kan het niet anders of we zijn beiden. Het glass en het water.
Genoeg liefde gekregen en gehouden om de bodem in het glas te vormen.
Genoeg zelfliefde om het glas te vullen en toe te staan dat het gevuld wordt.
Genoeg liefde te geef voor anderen om het bekertje te durven laten overlopen.
Geven kan niet zonder eigen glas en water.
Niet zonder bodem en niet zonder vullen.
Verbinding ontstaat er ook, als we ons verbinden met onszelf.
En dat de wereld in dragen.
PS wat dat betekent op het podium, deel ik graag met je in mijn gratis E-book:
