Ze was al vier toen ze die middag in augustus bij me kwam. Mijn ouders wisten dat deze Border Collie een tweede thuis zocht en waren haar voor me gaan halen. Haar nieuwe naam paste haar als gegoten en vanaf de eerste seconde ging ze onder de tafel tegen mijn benen aanzitten.
Nog steeds kan ik met verwondering en bewondering naar dat moment terugkijken. Ze had een heel ander leven gekend waarin beroep was gedaan op haar vermogen om zelfstandig te zijn. Ze had haar gewoonten, zonder twijfel, haar ervaringen, haar manieren om oplossingen te zoeken. En toen het tijd werd voor een nieuwe thuis voor haar, liet ze zich rustig aanlijnen. Ging ze mee. Over het pad werd ze naar me toegebracht en eigenlijk was ik best zenuwachtig.
“ Zou ze me leuk vinden? Zal ze zich aan me kunnen hechten? Zal ze kunnen wennen in huis? Zal ik kunnen doen wat nodig is om haar gerust te stellen? “
Op een paar meter van me af ging ze zitten. Ze keek me indringend aan met haar bruine en haar blauwe oogje. De leiband ging af. Ze bleef kijken. En toen stond ze op en liep recht naar me toe met een langzame rustige kwispel van haar pluimstaart.
Ik heb werkelijk geen idee hoe ze het wist, hoe het kwam dat ze dat had begrepen. Het gebeurde op een familiefeest. Er waren een hele hoop mensen. Sommige had ze al vaker gezien. En toch wist ze het: vanaf nu hoor ik bij jou. Toen het tijd was om naar huis te gaan, liep ze vanzelf met mee, liet zich aanlijnen, twijfelde geen nanoseconde om bij me in de wagen te springen.
Het leek alsof ze altijd bij me had gewoond. Ik denk dat ik alles maar 1 keer aan haar heb moeten tonen. Waar haar plekje was, haar nestje, haar eten en drinken, de tuin. Waar haar speelgoed was en dat ze niet achter de kat mocht jagen.
De stokoude kat liet zich van haar kant wel ietwat nukkig naar haar eigen plekje van de zetel jagen. Border Collies drijven graag vee en bij gebrek aan een schaap…. Tja.
De lessen die ik van haar mag leren zijn fenomenaal:
. Er is altijd een nieuwe kans.
. Je hart is gemaakt om lief te hebben. Doe vooral dat.
. Heb intens lief en bescherm ook je eigen noden.
. Pauzeer op tijd
. Wandel
. De lichtgevende doosjes waar je naar kijkt, zijn minder belangrijk dan het leven zelf.
. Knuffel veel en kijk me aan.
. Beloningen zijn leuk.
. Observeer en leer.
. Probeer opnieuw
. Dankbaarheid
. Als je denkt dat je uitgeknuffeld bent, is er altijd nog een klein beetje.
Ik mocht het zijn, bij wie ze zich nestelde in haar gouden mandje.
Het internet staat vol filmpjes van honden die vanonder caravans gehaald worden in erbarmelijke fysieke toestand om helemaal weer open te bloeien, zich toe te vertrouwen zonder reserve , aan een nieuwe kans, hun hart te geven nadat ze gered werden.
Filmpjes met mensen die zorgzaam kijken wat dat hummeltje nodig heeft. Welke zorgen, welke aandacht, welke geruststelling. Die de onopgevoede stukjes voorzien van betere instructies. Die de knopen uit het haar halen, de zalf op de wonden smeren en miljoenen kleine beetjes troost en geruststelling gul geven met een aandachtig hart. Geduldig wachten op elke nieuwe vaardigheid, elke kleine overwinning vieren met juichend hart en vochtige ogen.
Er gaat geen dag voorbij dat ze het me leert: jij bent ook een zoogdier. Jij hebt ook kleine stukjes asielhond in je hart. Wanneer geef jij je gouden mandje aan jezelf?
