Het fijne gevoel als je naar een uitdaging kijkt vol grote goesting, vol honger, klaar om het aan te pakken. Met blinkende ogen en jeukende handen, met een stoute glimlach en de borst vooruit.
Zelfvertrouwen is zo lekker.

En soms is het ongrijpbaar als een parfum.
Als de sjaal van je geliefde en je lippen die de stof kussen met een hart vol gemis.

Al is het gevoel te faciliteren via je lichaam , door een krachtige houding aan te nemen en die volledig te bewonen. Door je ademhaling te optimaliseren, via meditatie, sport, de Wim Hof methode, Heart Coherence. Door je intake te optimaliseren, gaande van je voeding, tot de mensen die je omgeven en de ruimte waarin je je bevindt.

En natuurlijk kunnen we onszelf de lat over schreeuwen, foeteren en schelden, de innerlijke druk opvoeren tot buigen of barsten,…
Maar mag het ook met tederheid?
Mag het ook met dat beetje zorg voor alle tere stukjes, die niemand ziet maar die jij heel beslist kan voelen op het moment dat “groei” aanklopt aan je deur.

En er is het innerlijk werk.
De 5 m’en.

Meeleven
Mentoring
Moed
Moeite
Mogelijkheden

1. Meeleven.
Op onze buik in de modder, tijdens een driloefening, in het peleton, is er een context waarin we over de lijn geschreeuwd kunnen worden. Maar wat met die momenten voor die grote beslissing, die sollicitatie, dat nieuwe hoofdstuk?
Ik denk niet dat we alleen maar de volgende lijn over geschreeuwd moeten worden. Ik denk dat zelfvertrouwen groeit door meeleven.
Door je gevoel dat gezien en beantwoord wordt, in de eerste plaats door jezelf.
Zelfvertrouwen wordt defensiviteit als je de wereld om je heen als bedreigend, onvoorspelbaar en gevaarlijk beschouwt. Stap 1 is antwoord geven op je innerlijk gevoel van onveiligheid. Geven om je gevoel. Ga maar na: je neemt niks aan van iemand die niks geeft om jouw gevoel of ervaring. Ook als die iemand jij zelf is.
“ Iemand geeft om me”

2. Mentoring
Zodra je je een beetje veiliger voelt is er wat ruimte voor nieuwe instructies. Van jezelf en van anderen. Ook daar is er misschien wat ruimte om zand tussen de raders weg te halen. Want wat als het leven je sterk de indruk heeft gegeven dat je het zelf moet uitzoeken, dat degene die voor je moesten zorgen je vertrouwen hebben beschaamd? Zodat je steeds meer alles in jezelf bent gaan uitzoeken, helemaal alleen. Overdreven zelfstandig.
Zou het niet heerlijk zijn om minder uit te werken wat past bij je overlevingsstrategie, maar meer wat past bij je wensen, dromen en plannen. Daarbij kan je teruggrijpen naar een actie die je gestart bent op een helder, blij en krachtig moment, in lijn met jouw waarden en normen, of je kan aanpikken bij een externe mentor: iemand die je vertrouwt, die succesvol is in wat jij wil leren, die goeie resultaten neerzet, waarbij jij jezelf graag ziet en graag mag zien, die de boodschap doorgeef op een manier die je enthousiast en hoopvol maakt.

“ Ik moet het niet alleen doen”

3. Moed
En dan komt het punt waar je kan kiezen. Het nieuwe is er nog niet, het resultaat van je acties, de inspanning al wel, misschien…
Het werd moeilijk en je gaf op
Of het werd moeilijk en je was nieuwsgierig genoeg om het echt een kans te geven. Je wilde echt eens wat anders met die angst. Beu om alleen maar bang te zijn. En dan kiezen voor nog een stap. Bang ben je toch. Dan kan je net zo goed een stap zetten.
“ Ik ben bang, maar ik moet alleen nu maar kunnen. Alleen nu, dit moment”

4. Moeite

Misschien was er in je leven net niet vaak genoeg iemand die je wilde ondersteunen, mentaal, emotioneel en/of fysiek, bij het exploreren en veroveren van je talenten. En heb je de neiging om precies hetzelfde te doen. Het gaf je het gevoel dat je niet de moeite waard was. En nu geef jij dat gevoel aan jezelf, zodat je daar blijft waarin je in je oude patroon past.
Wat als jij eens besliste: “Oef, dit is wat lastig, maar ik doe het toch.
Ik wil dat iemand me toont dat ik de moeite waard ben en ik ga de eerste zijn.” Dat iemand anders niet om je geeft, dat is erg, maar dat jij niet om jezelf geeft, daar heb je ook zelf de hand in.

“Ik toon dat ik om me geef”

5. Mogelijkheden

En misschien is er nu de ruimte om weer naar voor te kijken
Naar voor gaan, op een plek waar je nog niet eerder was, voelt mottig. Je doet de deur open en ziet de volgende deur aan de overkant van een lange gang. Het is alsof je deze deur dicht doet achter je en op de tast in het donker, naar de andere deur moet toestappen. Hoe blijer de deur, hoe meer je op de 4 voorgaande punten kan vertrouwen, hoe vaster je tred.
Je kijkt naar je doel en denkt: oef… ik ben er nog niet, maar ik kan wel onderweg zijn.
Wat heb ik daar nodig? Welke vaardigheden heb ik daar nodig? Die vaardigheden ga ik nu onder de knie krijgen. Ik ga die vaardigheden oefenen. Want zelfs als er momenten zijn dat ik het lastig krijg, dan zijn er wel de vaardigheden, de mentoren daar, de innerlijke aanmoediging.

“Ik ben op weg. Ik kan het leren”

Zelfvertrouwen.
Niet als het eelt op de ziel
Maar als diep gevoel van veiligheid.