Ik las een post van een gewaardeerde collega: stoppen met je focus op zelfontwikkeling.

Waarom moet het ook altijd beter?

Kan het niet gewoon genoeg zijn zoals het is?

Kan ik niet gewoon genoeg zijn zoals ik ben?

“Natuurlijk!”, juicht alles in mij. Je bent grandioos zoals je bent!

En toch blijf ik een leven lang toegewijd , ultiem, aan groei en ontwikkeling.

Niet om mezelf te verplichten om altijd op de toppen van mijn tenen te lopen

Maar wel om mijn vaardigheid tot genieten te vergroten.

En ook mijn vaardigheid om te gaan met moeilijker omstandigheden.

Ik maak de vergelijking met survivalen.

Als dat al een werkwoord is.

Het is niet omdat je vuur leert maken, dat je nu constant met een opblaasbaar, opklapbar, maximaal brandend kampvuur in je rugzak moet rondlopen.

Dat je een kar moet bouwen en je enthousiast brandende kampvuur constant achter je aan moet slepen.

Maar je vaardigheid om dat kampvuur te maken doet heel wat voor je.

Het geeft je de mogelijkheid om dat vuurtje te maken , met een aardappelen in zilverpapier, marshmallows, gitaar en vrienden in feeststemming.

De vaardigheid voor je persoonlijke vuurkorf in een avond gevuld met sterren.

Het haardvuur waarbij de gensters overspringen tussen jou en je geliefde.

Het kaarslicht voor je meest warme gesprekken, ook die met jezelf.

En ook.

Het licht in de complete duisternis.

De warme als de ene deur dicht ging en de volgende op zich laat wachten.

Als de elementen over je heen razen.

Om dan , als je het wil en nodig hebt, je vuur te kunnen aansteken.

Voor jezelf en anderen.

Knap als je dan kiest te zeggen: wel… het is wat het. Ik vind het goed zo. Het Universum heeft vast een bedoeling met me.

Dat is echt mooi. De aanvaarding, het moment nu.

Als de wereld om me heen bevriest kan ik op mijn billen in de sneeuw gaan zitten en vertellen: “ Als het in de sterren staat, landt er nu vast een gebraden kip in mijn mond”.

Ik ben ook een zoogdier.

Onvoorwaardelijkheid is mooi.

Maar neem de voorwaarde “zuurstof” uit mijn “onvoorwaardelijke liefde” en het hele feest duurt welgeteld een minuut of 3.

Mijn bereidheid en vermogen om met open vizier de nacht te omarmen, de elementen, het duister en de kou, wordt alleen groter met mijn vaardigheid om vuur te kunnen maken.

En het voegt toe aan de wonderen op het eigen pad.

Ik kan ze nog meer op waarde schatten.  Nog dankbaarder zijn.

Het voegt toe aan mijn vermogen tot geven, maken en delen.