Deze week heb ik er me liefdevol bij neergelegd: ik zal nooit een echt boer Truus worden. Het gras van de buren zal groener zijn, de haag strakker, de voortuin schoner.
En dat is ok.
Dat maakt dat ik met nog meer bewondering naar het werk van hun groene vingers kan kijken.
En het neemt niks weg met het plezier dat ik heb van tuinieren en de blije verwondering en connectie met de natuur.
Elke jaar opnieuw kijk ik halsreikend uit naar de komst van de meikevers. En elke jaar opnieuw moet ik gniffelend terugdenken aan de eerste keer dat mijn liefje dat moment meemaakte. Ze droeg een stoere jeans toen, met een scheur ter hoogte van de knie. En de eerste kever die slaapdronken eigenlijk naar de buitenlamp wilde vliegen, belandde zomaar in haar jeans, recht de scheur in. De hoge sol die mijn liefje produceerde is nog steeds bron van hilariteit.
Of de keer dat ik een binnenhuismoestuin zou starten. Dat liep prima. Ik had een oogst van twee aardappels ter grootte van een kers.
Afgelopen weekend keek ik naar de paasbloemen, die trots en eigenzinnig op de tafel staan. Ik vroeg me af hoe ze zouden klinken, wat ze zouden zeggen, als ze stemmetjes hadden. Christine en ik hebben werkelijk een half uur in een deuk gelegen met de ingebeelde conversaties uit het leven van de – ietwat bijdehandse en behoorlijk stoute- doorsnee paasbloem.
Even vrolijk huppelde ik met een snoeischaar het pad op om de lavendel te snoeien. Heel diep binnenin, op het oude hout, ontstaan piepkleine groene knopjes. “Ik mag dus diep gaan snoeien…” hoor ik innerlijk de man uit het filmpje op Youtube vertellen. De vlotte Nederlander zit geregeld bij mij aan tafel, al weet hij dat natuurlijk niet. En mijn pauzes tussen het werk door, duik ik daardoor wat vaker met gereedschap de tuin in.
Ik kijk trots naar de lavendelstoppels. Terwijl ik altijd me schuldig voelde voor de plant die zo goed zijn best had gedaan en dat ik dat zomaar wegknipte… dacht ik nu: mooi, plaats voor vernieuwing, bloei en groei.
Het is zo lekker om ergens volstrekt niet goed in te zijn om er toch grandioos van te mogen genieten.