Het was een uur of 2 in de namiddag. Door het raam van de keuken kijk ik op de bovenkant van de beukenhaag waar verschillende kleine vogeltjes af en aan vliegen. Deze week waren er een paar staartmezen die het gemunt hadden op de spinnenwebben in de hoek van het venster. Handig vliegen ze aan, grijpen de vensterrand vast en gebruiken hun lange staartveren om in balans te blijven. Pik pik pik en de wereld is een dakloze spin rijker.

Plots breekt de zon er door. Vol en gul zet ze de hele keuken in een genereus en helder licht. Ik begin spontaan te glimlachen en voel hoe mijn lichaam ontspant van de warmte. Een zonnebad. Dat is het echt. Een zacht briesje doet de takken van de vlinderstruik naar me wuiven. De donkerbruine uitgebloeide toppen smeken om een snoeibeurt.

En dus doe ik even wat opzoekwerk.

De ergste vorst is voorbij en het is de perfecte tijd om de snoeischaar uit de schuur te halen.

De natuur zit logisch en helder in elkaar: als je bloei wil, moet je de dode dingen wegknippen. Als je nieuw blad wil, moet je het oude loslaten. Waar het ene is, kan het andere niet groeien.

De borders naast het huis zijn weer opgefrist. Klaar voor nieuwe uitbundige bloei. En mijn agenda ook. Want ook daar geldt hetzelfde: waar het ene is, kan het andere niet zijn.

Wat wil ik?

Wat wil ik dat er in bloei staat in mijn leven?

Durf ik wat terugsnoeien?

Keuzes maken?

Het snoeien is zelden fijn.

Maar de juiste reductie brengt een helderheid en potentieel waar weinig tegenop kan.

We doen het samen

Liefs

Truus