Stel dat er hier en nu, zoals in de overbekende grappen, een fee verschijnt met haar lichtblauwe kleedje en haar mini-toverstaf, die op je schouder komt zitten…

Misschien begint jullie gesprek wel met een klein zakje ijs, dat je voorzichtig op haar wangetje legt terwijl je ongemakkelijk iets verontschuldigends mompelt over monsterlijk grote libellen, een delirium en de copieuze maaltijd van gisteren.

De fee zou wat van haar gouden fond de teint op haar blauwe plekje leggen en je zou haar instant genezing aanschouwen, terwijl je nog snel probeert het merk van de crème te ontcijferen. Met een minzaam gebaar van haar kleine handen stelt ze je gerust en vergeeft ze je de volstrekt onhandige introductie, met een warmte die elke winter in je leven kansloos laat.

En dan komt het.
Ze vlindert voor je neus, posteert zich op de rand van je laptop en zegt:” Je bent zo’n goed hart… En daarom mag je nu drie wensen doen.”

Er zijn momenten in mijn leven geweest, waarop ik mijn eerste wens als volgt had ingevuld:
“Zou u volgende week nog eens teug kunnen komen?”
Dat. Als enig mogelijk weg uit een oneindige leegte die zich in mijn geest had gevormd naar aanleiding van haar vraag, vermengd met een acuut gebrek aan zelfvertrouwen over het maken van kundige beslissingen als het gaat over mijn eigen leven en met nul helderheid over het grootste goed van allemaal: Geluk.

Het was een tijd waar ik fervent bouwde aan de beste versie van mezelf, vooral om de wereld om me heen gunstig te stemmen en veilig te maken. Lezen en studeren over de innerlijke belemmeringen, de vroege programmatuur in ons denken, zelfsabotage. Meedogenloos bouwen aan de binnenkant, om dat wat stuk was te herstellen, dat wat ongeliefd was te koesteren, dat wat hunkerde te voeden, dat wat als een wilde Mowgli uit het oerwoud van mijn ziel kwam gerend op te voeden, taal te geven en een plek om bij te horen.

Het bouwen aan mijn beste versie zit vastgeklonken in mijn DNA, maar het heeft een andere richting gekregen. Niet meer “weg van”, maar veel meer: “naar iets toe”.

De ommezwaai kwam, toen ik me afvroeg: wat ga ik straks met al die veiligheid, die liefde en dat zelfvertrouwen doen?
Het innerlijke hollen in mijn geest vertraagde.
De stofwolk achter de voeten van mijn denken legde zich neer op het pad dat ik had gebaand.

“Als de fee het me nu zou komen vragen, dan zou ik niet durven beslissen”, bedacht ik me.

Als het niet helder genoeg is om te formuleren, kan ik het niet bestellen en kan ik er niet naartoe.
Als de beelden in mijn hart de kracht hebben om me te wiegen en op te laden, maar niet om de coördinaten van mijn innerlijke gps helder in te stellen… kan ik er niet naartoe.

Is mijn missie een beeld geworden om naar te kijken?
Of is het een plaats om in te wonen? De plek waar ik thuishoor?
Heb ik die keuze al gemaakt?

Het werd een lang gesprek met mezelf.
De fee is welkom.