Wat vind ik het een prachtige Engelse uitdrukking: hindsight 20:20.

Als we naar ons verleden kijken, dan zien we de passen, dan is het helder.

Als naar het kijken van een griezelfilm. Uiteraard moet de blonde actrice met de bambi-oogjes in de schuur buiten de biertjes gaan halen, terwijl in de verte het onweer komt aangerold en de hoge violen naderend onheil aankondigen. “Doe het niet!”, schreeuwt alles in ons, terwijl we met opengesperde ogen boven de rand van het kussen naar het scherm blijven staren. We weten dan al dat we binnen de 5 minuten zullen gillen of schrikken.

Van daaruit is het makkelijk praten: “Ga toch niet naar buiten, gek, je wéét toch dat je in de een griezelfilm meespeelt?!! Je hebt het scenario toch gelezen?!!”

Als we over onze schouders naar ons eigen leven kijken, zien we dan ook waar we zelf buiten het donker in gingen, terwijl de hoge violen voor iedereen om ons heen al hoorbaar waren.

Het stomme is dat het omgekeerde ook waar is.

En dat die twee ervaringen heel vaak als een identieke tweeling op ons pad komen. Onmogelijk ze uit elkaar te houden.

Er zijn ook die heldenfilms die we bekijken. Waarbij de empathie als koninklijke golven door onze borst rollen. Het orkest stuurt het kippenvel op onze armen terwijl we de held over de finish schreeuwen. Zo helder om te zien wat de held te doen staat. Wat de momenten zijn waar het er op aan komt.

Waar zit de ondertiteling als je ze nodig hebt…

Moed en dwaasheid. Welke van de twee is het?

Want hoe mooi het ook is om naar te kijken, er midden in voelt het anders. Heel anders.

Ergens diep vanbinnen ontstaat er een droom. Een stipje op een verre horizon. Het valt binnen in hart en hoofd om te rijpen en een onmiskenbaar nieuw aroma te creëren, wat schreeuwt om gesavoureerd te worden.

En op een dag, haast pardoes, wordt het geboren in een flits van helderheid. Met een kracht die het onmogelijk maakt om het te ont-weten en een onweerlegbare logica. De eerste versie van het nieuwe plan landt op een inderhaast opgevist vodje papier, neergepend met het roze geurstiftje van je dochter. Het visioen is helder en je voelt hoe het je optilt als de rok van Marilyn Monroe boven een stoutmoedige rooster of als een stuwing van binnenuit die de aardplaten van je bestaan verschuift. Je voelt wie je daar bent en hoe het daar voelt. Dat is waar je wil zijn.

En je pad start.

Het plan druppelt in je agenda. Eerst in de vorm van kleine verschuivingen en acties die lijken op wat je gisteren nog deed, maar toch helemaal anders. Je gedachten hebben een nieuwe kwaliteit en hangen samen aan een nieuw knooppunt wat zich niet meer uit je zicht laat dwingen. Onmiskenbaar kondigt je nieuwe toekomst zich aan, in kleine stappen, binnen het kader van wat herkenbaar is.

Tot…

Tot het moment waar er zich een keuze opdringt. Een concrete actie die je in een spagaat zet. Waar het zo veel makkelijker is om loyaal te zijn aan je verleden dan aan je toekomst. Als je jouw visioen omhelst, je toekomst en al wat er bij hoort, is dit het punt waar je een nieuwe actie moet doen, zonder de garantie op de verhoopte uitkomst. Alles schreeuwt moord en brand en hoge violen waarvan je niet weet of ze deel uitmaken van het orkest dat jouw victoriemars begint te spelen.

Dan. Die stap. Dat is moed.