Afgelopen weekend heb ik voor de eerste keer op natuurijs gestaan. Ik bedoel: echt op een dik bevroren kanaal. Voor mijn Nederlandse liefje is dat nationale trots en traditie, uit het land van “luctor et emergo”, het waterland, de 11steden tocht.

Heel open en gemoedelijk. Gepaste afstand. Kleine bubbels mensen. Kinderen achter een stoel om te leren schaatsen. Vaders die de slee trekken. Strakke schaatsers met witte haren en getaande huid die vaardig snelheid maken en elegant de bocht nemen door “over te stappen” met hun noorse schaatsen. Een levend schilderij van Anton Pieck.

Ik begeef me op het ijs als een veel te dik ingepakte zwarte Pino. Mijn lief lacht luid en hartveroverend. Het zwarte ijs onder me geeft geen krimp. Ik zie barsten, voetsporen, krassen van schaatsen. Zonder schaatsen aan mijn voeten schuifel ik enthousiast over het water waar ik vorige zomer nog met een supje over ging.

Ik voel me weer 8. Op de speelplaats. Met kleine voetjes de sneeuw aanstampen en opglimmen om een zo lang mogelijke glijbaan te maken. Een flinke aanloopspurt en dan joelend het ijs over glijden.

Hoe snel de kou vergeten is.
Hoe weinig er maar nodig is om te ontdooien.

En daarmee bedoel ik niet alleen het ijs. Maar gaat mijn diepe waardering ook naar de tandarts die de tijd nam voor mijn behandeling. Me de ruimte gaf om mijn verhaal te doen, mijn angst en ongemak uit te drukken. En hoe me dat ontspande. De rustige beweging van haar handelingen. Het deed me ontspannen zuchten in een van mijn minst favoriete omgevingen.
De kapper, die me bedankte voor mijn enthousiasme voor zijn open deur, die me blij terug verwelkomde als klant, die mijn geduld apprecieerde.

De winkelbediende die even halthield, op haar passen terugkwam en me vroeg of alles ok met me is.

Kleine momenten van puur goud.
Glinstering op koude dagen.

Want uiteindelijk is dat het: zie je me, zoals ik jou ook zie?
Doen we dit samen?
Als ik zou denken wat jij nu denkt, kan ik me dan voelen zoals jij je nu voelt? En kan ik daar empathie voor opbrengen – zelfs als we van mening of situatie verschillen?

Die kleine momenten.
Ik zet mijn pas nét een beetje anders om de weg voor jou wat makkelijker te maken.

Dat.
Kleine momenten van puur goud.
Glinstering op koude dagen.
Ontdooien.

Liefs
Truus