lessen in vertrouwen van mijn hond

maart 24

0  comments

Wie ooit al een lezing of training van me heeft bijgewoond, weet dat ik heel veel werk met de wijsheid en de ervaringen die we alleen kunnen hebben dank zij ons lichaam.  Of he nu zoom is of het podium: zonder je lijf kom je er niet! En dat is heel vaak de ontbrekende schakel in de spreekambities van de ondernemers waar ik mee en voor aan de slag ga. Als professional ben t je nooit uitgeleerd.

 

Afgelopen week leerde ik – vol ontzag- een grote les in vertrouwen en balans van mijn lieve border collie, mijn hond.

 

Al een ruime week was er iets. Ik kon er niet precies de vinger op leggen, maar hele kleine veranderingen in haar manier van reageren, bewegen, meelopen aan de leiband… het voelde anders. De echo bij de dierenarts en het bloedonderzoek vertelden alleen een verhaal over een kerngezonde hond. Overleg met het team. Mijn ongerustheid bleef. Alle argumenten werden naast elkaar gelegd. We besloten samen dat het toch nodig was om het lieve beestje te steriliseren: puppy’s komen er niet meer gezien haar leeftijd en de operaties in de toekomst zijn meer risicovol, hoe ouder ze wordt.

 

Met een klein hart breng ik het trouwe beestje naar de afspraak. De injectie met de eerste anesthesie doet haar even piepen. Zachtjes glijdt ze in slaap. Als ze slap in mijn armen hangt, wordt ze opgepikt door het team bij de dierenarts.

 

Tegen de avond mag ik haar op gaan halen. Vaag kwispelend waggelt ze naar me toe. Ze ziet er dun en ellendig uit, ondanks de stoere donkerblauwe body die ze aankreeg om haar buik te beschermen. Ik leer nog dat het nodig was, de operatie. Een hoop cystes in haar buik en een beginnende tumor op haar baarmoeder.

Wonderlijk… Hoe haar lijfje het feilloos aan had gegeven, het mijne het had opgepikt en de chirurge ook alles naadloos aan elkaar had gelijmd tot een correcte conclusie.

 

Als ik het beestje thuis installeer op haar favoriete plekje, in een zacht en comfortabel nest, voel ik me schuldig als ik de situatie uit haar ogen bekijk: je mag fijn mee de auto in, wordt in je billen gebeten door een vreemde ( de injectienaald van de anesthesie) en als je weer wakker wordt, lig je in een vreemd hokje, ergens in een plek die je niet kent met een gigantische buikpijn. Pas na een hele poos word je weer opgehaald door je baasje.

 

Ze was al bijna 4 toen ik haar adopteerde. Ik vraag me af hoe ze het verteert.

 

Het antwoord laat niet lang op zich wachten.

Haar grote pluimstaart ploft twee keer op de rand van haar nestje  in een trage kwispelbeweging, als ze me dichterbij hoort stappen en zodra ze maar enigszins kan, kruipt ze dicht tegen me aan.

 

In de dagen die volgen, voel ik hoe ze me vertrouwt met haar lijfje, de vorderingen in haar genezing. Het is ontzagwekkend. Ik heb geen idee hoe ze dit begrepen heeft en geen seconde twijfelt.

Hoe de balans in haar hart doorweegt op de zorg en niet op de pijn, op de liefde en niet het ongemak, op de genezing en niet op het probleem.

 

Vertrouwen.

Balans.

Ontzag.

Liefde.

About the author

Truus Druyts


Tags


You may also like

PRAKTISCH GESCHOOLD

PRAKTISCH GESCHOOLD

Masterclass pitchen voor auteurs

Masterclass pitchen voor auteurs
{"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}

Graag meer tips? Schrijf je hier in!

>