Jaren terug mocht ik de wereldrecordpoging dominosteentjes co-presenteren vanuit een sporthal in Groningen. Op een gegeven ogenblik loop ik door een hangar, op weg naar de briefing nabij de sporthal. Ik voel me stoppen en me omdraaien. Geen idee waarom. De mensen voor en naast me doen precies hetzelfde. Alsof het onzichtbaar en onhoorbaar georkestreerd werd. Mannen, vrouwen, bezoekers, crew. Iedereen stopt met praten en bewegen. Alle hoofden draaien zich naar 1 punt.
Lionel Richie wandelt voorbij.
Er wappert een kleine kudde mensen achter hem aan.
…
En even plots als iedereen gestopt was, herneemt de hele omgeving de gesprekken, de beweging, de richting.
Dat moment heeft me veel geleerd over charisma.
More...
Die spannende mix van energie, een halo van kunde en iets dierlijks, wezenlijks, puur en authentiek.
Het is mooi om diezelfde kracht aan het werk te zien van op een terrasje. De mensen zien passeren en kijken wat er gebeurt op een zaterdagmiddag, in de drukke winkelstraat.
Zonder dat er schijnbaar een aanleiding toe is, kijk je op.
Je aandacht wordt getrokken naar iemand die je zo zal kruisen en die met een dynamische tred door de menigte klieft. Zonder trekken of duwen, zonder de keel te schrapen of wat dan ook.
Je ziet hoe mensen die op hun mobieltje kijken, mensen in gesprek, zonder op te kijken een stap opzij doen. Je onderdrukt de neiging om na te kijken.
Het heeft niks te maken met rare kledij, opvallende trekken, bovengemiddelde schoonheid, het aantal decibels,… Het is iets anders. Een soort krachtige energie die om ze heen hangt.
Het is een machtig mooie oefening die ik meegeef voor wie zich wil trainen als spreker. Als dat stuk van je wezen, die energie in je wakker is en “aanstaat”… dan gebeurt het. Dan gaan de mensen opzij. Zomaar.
Een aanwezig charisma, dat niets te maken heeft met de prijs van je outfit, salaris, of wat ook.
Het is het soort magie waar je kunde en kennis, je expertise, je bewegingspatroon, je energie en je zoogdier allemaal met elkaar samenvallen.
Kennis en expertise bijschaven, dat doen we meestal nogal fanatiek. Je bewegingspatroon en uiterlijke kenmerken optimaliseren ook. Energie bungelt wat achterop.
En het zoogdier… Wie zeg je?
De innerlijke tijger gaat achter slot en grendel, het gros van de tijd.
Vergis je niet: ik wil op geen enkele manier aan lans breken om ongebreideld door het leven te razen als een menselijke clusterbom, scheldend en totaal ontremd, mensen aansprekend of hun voornaam “Visa” is en iedereen behalve zichzelf de schuld en verantwoordelijkheid aanwrijvend over rekeningen die op hun eigen schoot liggen.
Nope.
Maar ik wil de innerlijke tijger wel weer in het spel betrekken. Zowel voor mannen als voor vrouwen. Dat pure stuk, dat is wat het is. De ruwe brok talent, de eigen ideeën, het onplooibare zelf, het ontembare woeste hart. De plek waar alle rare trekjes vandaan komen. Het blikkerende vuur in je ogen als je echt boos bent. Datgene wat vooruitspringt als iemand nog maar een vinger naar je kinderen uit zou steken. Dat wat brullend op de barricaden van jouw waarden en normen wil staan.
Ik ben fan van beleefdheid, zelfleiderschap, goed fatsoen, een ruim hart.
Maar ik heb het over het stuk van jou dat begraven ligt onder te veel goed fatsoen. Waar eigenwaarde vervangen werd door anderen-waarde. Bedolven onder angst om afwijzing, hunkering om er bij te horen, dwangmatig inplooien. Onder de oude woorden die ooit naar je kop geslingerd werden, onder de onuitgesproken onveiligheid die loodzwaar in je rugzak gekropen is en die zich vasthoudt aan de bodem van je bestaan.
Ik heb het over de innerlijke tijger die je ooit verbannen hebt naar de catacomben van je bestaan.
Dat stuk.
Het stuk dat niet voorspelbaar is, niet in de pas loopt als weerbarstig haar dat bij de eerste kans die het krijgt vrolijk weer in de krul gaat. Het stuk dat vandaag geen zin heeft in dat nette hemd, de pumps, het gekamde, gefilterde antwoord vol halfdode woorden dat uit je mond kabbelt.
Het stuk dat niet in een doosje past. Dat weigert delen van zichzelf te amputeren om er bij te passen, om het succes te hebben dat nooit komt voor wie zich aanpast tot schier onzichtbaarheid.
Het stuk dat meer lagen mag hebben dan je toiletpapier.
Meer lagen, niet meer agenda’s.
Het stuk dat een eigen trend is, een eigen idee heeft, voor zichzelf kan denken en zichzelf daar ook toestemming geeft. Dat de beide kanten van de medaille omhelst. Dat evenveel empathie heeft met tekortkomingen als talenten, ook van zichzelf.
Het stuk dat bang is en toch gaat. Het stuk dat de consequenties kent en toch kiest. Het stuk dat alleen een moeten kent dat diep gedreven is door een onmiskenbare eigenheid en missie.
Het woeste stuk dat je herkent in de jaloezie op die ontzettend vrijgevochten collega van op de tweede vloer. Op een veilige manier gevaarlijk. Op een brutale manier speels. Onuitstaanbaar en aantrekkelijk tegelijk. Van wie nee ook nee is, en dat dat geweldig is, want als ze ja zegt gaat ze ook het hele end. Ze heeft aparte hobby’s, ze is gulzig naar levenskwaliteit en neemt geen bullshit. Van niemand. Ook niet van zichzelf. Zegt waar het op staat. Heeft immense empathie zonder dat ze er zelf door verstikt geraakt. Ze is kwetsbaar en een power-house tegelijk. Haar innerlijke tijger losjes aan de leiband naast haar.
Het woeste stuk dat bovenkomt bij de kerel die jou passeert en wie je het niet kwalijk kan nemen omdat hij ook net de eerste was om het onwrikbaar voor je op te nemen toen er een loden stilte viel tijdens de meeting, omdat dat vertelt wie hij is, congruent is met zijn waarden en hij er ook voor gaat staan. Bij wie elke vrouw zich aantrekkelijk voelt en toch zonder ongemakkelijk te zijn mee in de lift durft stappen.. Degene die sorry kan zeggen zonder te verkruimelen. Degene die bewondering kan geven en beleven zonder achteraf met een hamer op de knieschijven van je eigenwaarde te kloppen. Die zijn aandeel en verantwoordelijkheid niet als schichtige hagedissen onder iemand anders stenen duwt. De stroop blijft in de kast staan. De meest grotdroge nee en de meest oprechte complimenten De dubbele bodem er uit gesloopt.
Hun innerlijke tijger is deel van hoe ze door het leven bewegen, hun essentie.
Het is de hoeder van de erecode van hun hart. De beschermer van hun talenten, eigenheid . Het vuur van hun beweging. De bewaker van hun grenzen.
Tijgers met toestemming en duidelijke opdrachten. Ondubbelzinnig en duidelijk.
Woest aantrekkelijk. Onbedoeld charismatisch.
En bij elke interactie weet je dat er iets diep in je wakker wordt en vraagt:
Wanneer mag ik?
Wanneer mag ik, jouw tijger, je dienen.
PS 1 Mijn innerlijke tijger krijgt onder andere speelruimte op de academie. Dit is het beeld wat ik in klei aan het maken ben.
PS2 Benieuwd naar jouw innerlijke tijger? Wil je oefeningen om m te wekken, mee op het podium te nemen en het vuur in je leven weer aan te wakkeren? Kijk dan snel onder speakeracademy.
