Ik hing als een klomp modder aan de muur

februari 12

0  comments

Indrukwekkende verhalen doen de ronde als het gaat over de legendarische Studio Herman Teirlinck in Antwerpen. Een van de meest strenge en volledige acteeropleidingen die je destijds kon volgen, waar je klaargestoomd werd om een performance machine te worden.

Veel van die verhalen zijn waar.
De audities waren streng en heftig. Het kleine aantal mensen dat in september startte in het eerste jaar werd sowieso gehalveerd per december. En dat mochten we ook verwachten aan het eind van het eerste jaar.
We kregen ballet, moderne dans, salondansen, acrobatie, schermen, gevechtstechnieken, zang, notenleer, geschiedenis van de kunsten, tapdans. We kregen spraakles, taal, genrestudies, filosofie, … Het was een beest van een pakket.

Dat pakket startte in een van de vele klaslokalen die het statige gebouw rijk was. Een groot lokaal met een witte balletvloer op de eerste verdieping. Twee deuren, twee vensters. Verder was de kamer leeg.

De helft van de tijd liep ik rond in een kledingstijl die me volstrekt vreemd was geweest. Spandex, beenwarmers, balletschoenen… danskledij dus. Nauw aansluitend was iets wat ik tot dan toe angstvallig had vermeden. Nu was er geen ontkomen meer aan.
De docente zat op een stoel met de hele lege ruimte voor zich. Wij zaten op de grond, in een slordige halve cirkel achter haar, zo onzichtbaar mogelijk te wezen.

De eerste spelopdracht was “ Beeld de oerelementen uit”.
Huh?
Water. Modder. Rots. Lava. Planeten.
Het ruwe spul.

Koortsachtig ging ik in mijn hoofd op zoek naar hoe ik dit “goed” kon doen. Ik kende niemand die het me ooit had getoond. Hoe ik ook zocht, ik vond geen voorbeelden, geen veilige paden, geen sjabloon.

En dat was precies de bedoeling.

Er was geen andere mogelijkheid over dan me te “smijten”. De oefening aan te gaan. Modder te worden met de bereidheid een absoluut modderfiguur te slaan.
En dus borrelde en brobbelde ik over de witte vloer met mijn mollige en onwillige lijf, dat spiergroepen moest aanspreken waar het tot dan toe in volstrekte ontkenning over was geweest. Ik werd de modder die opgeschept werd en kapotspatte op de muur van het lokaal. Het was een groenbruin kortpolige soort tapis-plein…Ik droop van de muur tot ik als een grote vormeloze hoop Kempense moed op de grond lag.

Het zijn precies deze oefeningen waar ik als spreker zo veel uit heb geput. De bereidheid om lelijk te zijn. Te vaardigheid om te navigeren tussen het vormeloze, het incomplete, het imperfecte. De slordigheid van emoties, het onvoorspelbare van het onderbewuste.

Precies dat maakte me beter.
Het zijn de oefeningen die ik nooit op het podium zal tonen. Maar omdat mijn lichaam ooit daar is geweest, kan ik vrijer bewegen, meer contrast tonen en meer energie. Daardoor ben ik vrijer en minder bang om te falen, om lelijk te zijn.

Jaren later heb ik equivalenten van deze oefeningen gecreëerd voor de ondernemers en leidinggevenden waar ik mee werk.
Geen paniek, ik laat je niet in een balletpak tegen de muur knallen.
Maar ik heb wel de oefeningen gecreëerd die je vrijheid geven als spreker, meer expressiemogelijkheid. De oefeningen die mentaal je daar brengen waar je echt je potentieel als spreker kan waarmaken. Waar je storytelling een diepere laag krijgt en zo ontzettend veel meer vrijheid. Waar je leert wat het was dat je tegenhield en waar je dat kan afleggen, als een te krappe huid en waar je kan navigeren met een vergroot gevoel van veiligheid en kunde.

www.truus.solutions

About the author

Truus Druyts


Tags


You may also like

PRAKTISCH GESCHOOLD

PRAKTISCH GESCHOOLD

Masterclass pitchen voor auteurs

Masterclass pitchen voor auteurs
{"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}

Graag meer tips? Schrijf je hier in!

>