Heb jij je tribe al gevonden?

Wat is het heerlijk om bij de mensen te zijn, op de plaatsen die je bekrachtigen, die je zien en aanvoelen, die het beste in je bovenhalen en het verkreukelde in je omhelzen. Mensen die je kennen, lezen, weten, voelen. Mensen die je verhalen kennen, je hordes en haperingen, je kleine kantjes en diepe schaamte, de donkerte van je kleinste uren, de ongebreidelde uitzinnige geluk van je meest gekoesterde overwinningen, degene die je het voordeel van de twijfel geven, die de meest liefhebbende spiegel zijn in het pashokje van je hart.

Dat is je tribe. Jouw mensen.

Sommige mensen worden geboren in hun tribe. Anderen moeten wat meer zoeken eer ze zich kunnen oprollen bij het warme haardvuur van hun gezien van oorsprong. Nog anderen vinden hun thuis in de mensen op hun pad. Want die zijn er sowieso.
De mensen op je pad.
Die er ineens zijn, met een liefdevol dwingende aanwezigheid. Met uitnodiging en verantwoordelijkheid. Met grappen en grollen. Met mooie stiltes in gesprekken die nooit wringen.

Het zijn fel gekoesterde parels in mijn bestaan.
In de vorm van Grote Liefde.
In de vorm van Dierbare Maatjes.
In de vorm van familie.
Samenwerkingen.
Mentoren.

Mensen met wie je op het terras zit en ineens vaststelt dat het al weer donker is geworden. Waar de tuin je omhelst, hun hond aan je voeten slaapt. Waar je ziel van gaat spinnen als een gelukkige kat op de vensterbank, met dichtgeknepen oogjes en haar pootjes onder zich gekruld.

Dank je, Tribe.