“Jongens! De Jef wil ontsnappen!”
Jef houdt met volle macht de lus van de gevlochten mand vast. Hij spant alle spieren van zijn lijf. Hij spartelt en wriemelt om over de horde te geraken. Achter hem geritsel, gekraak, geknerp van duizenden pootjes, schelpen en scharen die zich in beweging zetten.

Jef is een krab. Een krab met dromen.
Hij zag de blauwe lucht boven, voelde de zon op zijn schild, hoorde de meeuwen ver genoeg van hem vandaan, rook de zee en het vrije ruime sop. Daar wilde hij naartoe!

Het schijnt zo te gaan met krabben dat je ze makkelijk kan transporteren in een mand zonder deksel. Ze zitten er samen in. Geen van hen met volle goesting. Maar als er zich eentje in beweging zet naar de vrijheid toe, komen ze allemaal in beweging, kruipen er bovenop. De avonturier wordt bedolven onder zijn kompanen en moet even bekomen onderin de krabbenmand.

Soms zijn het mensen, omgevingen die ons graag dicht bij zich houden. Het is zeker niet altijd kwaaie wil. Vaak zijn onze eigen gedachten, ons eigen zelfbeeld, de krabbenmand.

Dus als jij vandaag de blauwe lucht boven je ziet en je droomt van het sop, de zee, de ruimte… dan zeg ik “Go, go, gooooo!!”, “Run, Forrest, Run!”

Doe het maar: zet dat beeld van je toekomst stevig vast op het klembord van je innerlijke beeldscherm. Pin die ambities op het bureaublad van je hart.

Schuif de norm op van je denken, je voelen en je handelen in de richting van geluk. Dat geweldige heerlijke geluk, waar we allemaal naar verlangen maar vaak zo weinig hebben geëxploreerd.

Vele kleintjes maken echt een grote. ( Atomic Habits van James Clear is fantastisch leesvoer voor de hongerige ziel).
Geen idee waar je over droomt, wat je graag wil, wat misschien net iets buiten je bereik ligt of schijnt te liggen, maar we hebben allemaal ons cryptoniet. Voor de ene is het ons zelfbeeld, een ander gaat van de pedalen als de techniek faalt, nog iemand trekt de handrem op in de business omwille van kennis over websites en automations, … Er is angst voor zichtbaarheid, faalangst, perfectionisme.

Neem een babystapje. Kom in actie. Pak maar vast. Je kan het. Het gaat lukken. Alleen stap 1. Stap twee komt daarna. Als je het niet weet dan, dan is er vast iemand aan wie je het kan vragen. Als je het verkloot, dan kan er vast iemand je komen helpen.

Geen stap is te klein of te onnozel. Want het is aan de kleine stapjes dat we momentum bouwen en zelfvertrouwen.

Hoe weet je dat iemand van je houdt? Door de duizenden kleine ervaringen. En zelfvertrouwen bouw je op dezelfde manier. Dat iemand je op tal van kleine manieren, gedachten, acties laat zien dat ie om je geeft. En in dit geval is die iemand jijzelf.

Geen stap is te klein. Of het nu je eerste rondje wandelen rond het huis is. Je postvak uitruimen. Een nieuwe wc-bril installeren. Dat ene bericht sturen.

Omring je met de mensen, de plaatsen, de voorwerpen, de kleding, de filmpjes, de duizend en een kleine dingen die passen bij je beste gevoel over jezelf en zet stapje 1.

Je kan het. Ik weet dat je het kan. Ik weet dat het fantastisch zal voelen. Ik weet dat jij iets doet zoals niemand anders het doet, zelfs al doen ze schijnbaar hetzelfde: ze doen het niet zoals jij. Er zijn mensen die jij alleen kan bereiken, raken, geven. Die echt op jou zijn aangesloten en jou vertrouwen en volgen. Er zijn meer mensen die om je geven dan je soms weet en voor een aantal mensen ben je zoveel belangrijker dan je jezelf toestaat te geloven.

Doe maar, ga maar.
“Maar wat als ik fouten maak?” Vier ze. Je zal fouten maken. Maar die kan je alleen maken als je vooruit gaat, als je iets doet. Je gaat weten dat het beter kan, omdat je het deed. Dat is de essentie van groei. Perfectionisme is niet meer dan een negatieve connotatie van de ervaring van groei.

Ooohh ja! Doe het! Wees grandioos jezelf! Puur, rauw, ongezoet, trouw aan je meest gekoesterde waarden en normen.

Zet jouw stapje 1.

www.truus.solutions