BLOEDZENUWACHTIG…

… was ik, die eerste echte dag op de set. Als actrice-met-tekst. Het resultaat ervan werd afgelopen week nog een keer uitgezonden. Bex & Blanche, een serie uit de erg vroege jaren ’90, waarin ik een assistente mocht spelen in een bloeiend modebedrijf. 7 lijnen tekst in 1 scene.

Het is bijna aandoenlijk, om mijn piepjonge zelf met opgestoken haar en een kokerrok, stoer voorbij te zien benen op flink hoge pumps. Vers uit de acteerschool. Zo naïef als een lieveheersbeestje.

Mijn volgende opdracht kort daarop werd een rol in “Wittekerke”, het kijkcijferkanon. Gemaakt door hetzelfde bedrijf, DND. Oneindig dankbaar voor de mensen die me die kans gaven, die me een belangrijke rol toevertrouwden. Ik kroop er in de huid van “Greet Ruytjens” de hoofdredactrice van de Duingalm. Een harde tante, die ontdooide in de handen van een zachte politieman ( gespeeld door Erik Burke) en die vooral de lokale slechterik wilde redden van zijn lot. ( Koen De Bouw) Mijn personage kwam op filmische wijze aan haar einde. Gegijzeld, verkracht en in slow motion neergeknald. Kijkend Vlaanderen was geraakt. Nu nog word ik er op aangesproken.

Die dag op de set van Bex en Blanche had ik geen idee van wat er zou komen. Het was een tijd waar het gros van de telefoons nog met een draad aan de muur hingen, Google lege pagina’s opleverde, ik mijn eerste mailaccount heb opgezegd omdat ik niemand kon mailen. Samen met mijn eerste lief had ik een huis gekocht in Willebroek, dat we gingen verbouwen. Veel daarvan deed ik zelf. Ik herinner me dat ik de betonmolen moest stilleggen om de telefoon op te nemen, met het nieuws dat ik gekozen werd voor de rol. ( Hetzelfde gebeurde trouwens voor mijn rol in “Spoed”. Misschien moet ik me nog maar eens een betonmolen aanschaffen, bedenk ik me nu.)
De tekst oneindig ingestudeerd. 10 keer mijn kledij gecheckt: lag alles klaar? Met een vriend mocht ik meerijden naar Leuven, naar de set. Alles voor de dag netjes bij elkaar gestopt in een groene rugzak die duidelijk gereisd had. De geoliede machine slokte me op: begroetingen, kledij doorpassen, de make up, naar de set. Wachten. Nog meer wachten. Instructies opvolgen voor licht, beeld, klank. Ik genoot intens en vond het rete-spannend.

Vanuit de zetel kijk ik naar de wiebelige bambi op het scherm, met een enorm gevoel van dankbaarheid voor de kansen die ik kreeg. Het avontuur, het vak, de mensen, …. Televisie maken is een oneindig fijne teamsport. De rush, de intensiteit, de sfeer. Ik heb alles mogen doen wat ik wilde en ambieerde. En wat is het heerlijk om die skills door te geven in de trainingen die ik nu geef.

Bambi draait zich om op haar hoge hakken en beent het beeld uit.
Succes, kleine meid.

PS: Wat je ook doet nu, smijt je helemaal. Je weet nooit door wie het gezien wordt, wat het in beweging zet, waarvan dit de eerste stap is.

www.truus.solutions