Als ik een koppel was
Was ik dan nog samen?

Afgelopen weekend gekeken naar de magnetisch mooie docu “My Octopus Teacher” . Ademloos me mee laten nemen in een fantastisch stukje van onze planeet.

Als je de docu nog niet gezien hebt, lees deze blog dan een beetje later. Ik wil niks van de ervaring van je wegnemen.

Een paar Grote Waarheden in Het Leven komen telkens bovendrijven. Maakt niet uit wat de omgeving is. Wat de uiteindelijke transformatie ook is. Wat het resultaat is.

De wet van kleine dingen

Het zijn de kleintjes die een grote maken. De echt grote dingen overkomen ons. De kleintjes maken we zelf. Dag na dag. Ze doen ons opschuiven naar waar we willen, of er van weg. In kleine onmerkbare stukjes.

Of het nu gaat om hoe lang je in het koude water blijft, hoe lang je je loopschoenen aanhoudt en gebruikt, hoe veel of weinig van wat je in je mond steekt. Hoe vaak of weinig je je partner bekijkt en écht ziet.

Heel lang verschuift er kennelijk niks.

Tot ineens die broek weer past. Of niet meer.
Tot de 5 km is gelopen of je schoenen arbeidsloos zijn verduurd.
Tot er een nieuwe lente komt of permafrost.

We schuiven op. We kiezen door de miljoenen kleine keuzes doorheen onze dag.
Het verschil tussen: kies ik wat ik nu wil?
Of kies ik waar ik straks blij mee ben?

De wet van versnelling of verdieping.

Snelheid is zo lekker! De opwinding van het nieuwe. Van meer. Van vaardig schakelen, van kijken hoeveel bordjes er tegelijk de lucht in kunnen blijven. Steeds meer bordjes, steeds groter servies.

Een klein zuchtje wind, een kei op de baan, … de boel ontspoort.
Het ene is niks zonder het andere.
Als bij de trappers van je fiets: je kan niet alleen maar duwen. Je moet ook wachten tot de pedaal terug boven is.

Het is fijn om de snelweg te nemen en de steden aan een hoog tempo te zien wisselen achter de ramen.

En er gebeurt iets heel anders als we de tijd nemen om dat waar we naar kijken echt te zien. Terug te gaan naar observatie. Niet alleen met ons doel voor ogen, maar met onze zintuigen. Met ons hart. Niet alleen een bos te zien, maar echt verschillende bomen. Niet alleen het looppad, maar ook de fazant, het vossenhol, de witte reiger, vliegenzwammen, kleurnuances.
Niet om er voorbij te sjezen, maar om er thuis te horen.

Het is een van de cadeaus die ik het liefste doorgeef als ik spreektraining geef. Observatie. Het is alsof er een deur open gaat naar een intens rijkere beleving. Waar niet alleen bestaat wat er nog moet komen, maar waar je ziet hoeveel er ook al is.

De wet van verbinding.

Als logisch gevolg van die observatie, die nieuwsgierigheid…verbinding.
Als de zintuigen niet alleen de snelheid mogen opnemen, maar ook de nuance is er ruimte voor contact.

En ze gaan gelijk op.
Voorzichtig de tentakels weer uitsteken naar buiten. Zacht aftasten. Herontdekken. En elke keer iets je raakt daarbuiten, iets herontdekken hier binnen.

De vervulling van “ja” kunnen antwoorden op de levensgrote vraag:
Als ik een koppel was
Was ik dan nog samen.

“Waarom ben je zo lang gebleven?” wordt heel vaak gevraagd aan mensen die konden ontsnappen uit een toxische relatie.
Of nog erger: “Bij mij zou het niet waar zijn!”
Die verhalen beginnen nooit daar waar ze eindigen.
Die verhalen beginnen met superlatieven in aandacht, liefde, complimenten. En toen kwam die eerste ruzie, maar ja, er was ook al zo veel anders… Er kwam vaker ruzie. Blikken. Opmerkingen. “Misschien ligt het toch aan mij?”. Het schoof op. Stukje per stukje. Beetje bij beetje. Tot die ene klap. Of scherpe opmerking. Tot dat ergens te verwachten was. Als het ander al gebeurde, tja… Tot de manier waarop de voordeur openging voldoende was om te weten wat er zou volgen.
Het schuift op. In kleine stukjes.

Een oprechte vraag is: wat voor een relatie heb je met jezelf?
Wat is er acceptabel geworden? Wat is de kwaliteit van kijken naar jezelf? Denken over jezelf?

Opschuiven. In kleine stukjes. Terug naar je warme kern.
Terugschakelen. Verdiepen. Zintuigen weer aan. Kijken en zien.
Voelen.
Verbinden.

Met onszelf.
En dus met de wereld.

Stapje per stapje terug je eigen koud geworden water in.
Je oceaan van mogelijkheden.
En ontdekken dat de koude je zintuigen wakker schudt.
Je tentakels uitsteken naar het leven.
Voelen wat anders is,
Ontdekken dat jij het bent.
Af en toe even in je grot,
Aanpassen, meestromen,
Transformeren
En helemaal je essentie leven.