In de mail kwam 1 zin binnen. Een vraag, relevanter dan ooit misschien:
Wat doe jij als je bang en verdrietig bent?
Ik glij heus ook niet door elke dag als een klontje boter door een hete pan. Sommige dagen hebben meer van droge beschuiten eten tijdens een hoestbui. Sommige dagen voelen alsof je moed permanent naar je schoenen geëmigreerd is en de zon gewoon niet meer zal schijnen, hoe warm het ook buiten is. Zo’n dagen heb ik echt ook.
In het merendeel van de gevallen kom ik er dan met een routine die ik bouwde om mezelf weer zachtjes de juiste kant op te duwen. Om mezelf bij de hand te pakken en mee te nemen naar een innerlijk plekje met meer perspectief.
Wat doe ik dan zoal?
- Me realiseren dat er wat “wringt”. Daar begint het mee. Niet de verhalen groter maken en eindeloos doemscenario’s afspelen in de bioscoop van mijn hoofd, maar eerder de heel eenvoudige vraag:” Hoe heet het gevoel wat ik nu voel?” . Ik trek het op mijn schoot, dat gevoel, en bekijk het met aandacht en liefde, puur met de vraag: welk gevoel is dit? Is het verdriet? Overweldiging? Angst? Frustratie? Wat is het?
- Mezelf met gevoel en al omhelzen. Niet troosten “omdat het rap gedaan zou zijn”, nope, want dat helpt niet. Iedereen die al eens probeerde om een klein kind te sussen om het snel tot bedaren te brengen, weet nu precies wat ik bedoel, vermoed ik. Niet dat ik dan de situatie zomaar accepteer, maar ik accepteer wel dat ik me er over voel zoals ik me er over voel. Bij mij geeft dat erg veel ruimte.
- Dan geef ik mezelf extra liefde en ik adem een paar keer. Wellicht als je met aandacht naar jezelf kijkt, zal je vaststellen dat je ook niet echt diep aan het ademen was. En hoe lullig ook: een paar keer diep ademenhalen, maakt dat je lichaam ook weer kan ontspannen.
4 Perspectief. Stel dat ik erg bang ben op dat ogenblik. Dat het echt enorm groot is en overweldigend. Dan begin ik mezelf te vertellen: “Het is ok dat je bang bent. Dat mag. Dat is logisch. Dit is ook groot. En alleen NU moet je kunnen. Morgen moet je nog niet kunnen, gisteren is voorbij. Je moet het ook niet allemaal in een keer kunnen. Alleen dit moment. Nu. Dat is alles. En nu moet ik misschien alleen maar mijn benen uit het bed zwaaien. Een plasje gaan doen. Mijn tanden poetsen… Dat kan ik. Dat kan ik echt. …” En zo, met kleine aanmoedigingen, kom ik in beweging.
5 Elke dag begint voor mij ook met :
. Mijn bed strak opdekken. Dan deed ik dat toch alvast. En is er straks iets fijns om naar terg te keren.
. Een paar oefeningen. Een beetje sport. Stretchen. Wat gewichtjes heffen. Buikspieroefeningen.
. Vitaminen nemen en een gezond ontbijt.
. Een lekkere douche met veel aandacht en liefde.
. Mijn agenda voor de dag invullen en me bij elk onderdeel afvragen: hoe wil ik me hier bij voelen? Hoe kan ik hier iets extra in doen? Wie kan ik verrassen met een berichtje of een klein signaal? ( dat kan, zelfs als je naar de winkel gaat) Omdat ik mezelf richt naar hoe ik me WIL voelen, is de kans ook groter dat het beter gaat.
. Een wandeling met de hond. Even buiten, even de natuur in.
Wat er ook gebeurt die dag… dat stuk van mijn routine heb ik in de hand.
Is daarmee het probleem weg?
Nee.
Maar het geeft een beter vertrekpunt om naar een oplossing te werken. Om op te schuiven naar beter. Om helder te krijgen wat je nodig hebt, wat er wringt en wat je zelf al kan doen. Het maakt het zelfs makkelijker om hulp te vragen op een manier die het voor de ander mogelijk maakt je tegemoet te komen.
En is de puzzel te groot en de knoop te strak, krijg je het zelf niet opgelost? Blijf er niet mee zitten en ga op zoek naar iemand bij wie je je goed voelt, in wie je vertrouwen hebt om er samen naar te kijken. Of je mij nu kiest of een andere coach of therapeut: weet dat er echt mensen zijn die je weer op gang kunnen zetten, die je de tools en zinzichten kunnen geven om makkelijker door deze momenten te navigeren.
We doen het samen.
