Als ik Facebook opentrek dan springen er hier en daar berichten in mijn nek over “ de jeugd van tegenwoordig”. Ze krijgen behoorlijk wat over zich heen en ze doen wat jeugd doet: buiten de lijntjes kleuren. Daar ben je ook jeugd voor. En ze kunnen niet uitkijken naar wat ze hebben gezien van hun peers, de studenten van hogere jaren waar ze naar opgekeken hebben. Ze moeten het zelf veel meer uitzoeken. Hebben het afgelopen jaar ook vaak les gekregen van hun ouders en online. En uiteraard: ze hebben ook hier en daar wat dingen gedaan die wellicht minder handig zijn.
Als ik aan mezelf denk toen ik 17 was. Tja.
De commentaren onder de posts zijn verpletterend streng: opsluiten, laten creperen, gevangenisstraffen, isoleren…
Daar word ik heel stil van. Ik probeer me dat voor te stellen, hoe dat er dan uit moet zien in de praktijk. Hoe die opeenstapeling van gedachten er zo vaak moet zijn, bij de commentator, dat het ok is geworden van het zomaar neer te pennen. En ik probeer het me voor te stellen, hoe het is om 3 hoog achter te wonen in een appartement in een drukke stad, met te weinig kamers voor een echte uitlaatklep.
Als ik naar de jeugd kijk die ik van dichtbij mag meemaken, dan kan ik alleen zeggen dat ik gloei van trots en echt geïnspireerd ben.
Het voorrecht van plus-ouderschap.
Sinds een jaar of 6 heeft ze er een supporter bij, Zonneke, de prachtige dochter van mijn lief. Ik zie haar opgroeien, keuzes maken, haar pad vinden.
Vorige jaar besteedde ze een jaar lang aan persoonlijke ontwikkeling bij Breekjaar. Een Nederlandse organisatie die jongeren helpt bij het bouwen aan een gelukkige toekomst, met een onwaarschijnlijk diepgaand state-of-the-art curriculum en transformerende persoonlijke begeleiding. Ze is het volledig aangegaan en heeft emotionele vaardigheden waar menig volwassene een puntje aan kan zuigen.
In midden coronatijd, is ze een eigen zaak begonnen en geeft ze training aan ondernemers hoe ze hun instagram kunnen inzetten voor hun zaak.
Ondertussen is ze Breekheld bij Breekjaar: een positie tussen deelnemer en trainer. Bovendien heeft de organisatie haar aangeworven als logistiek medewerker. Elke dag smijt ze zich en bouwt een grondig beeld over het functioneren van een organisatie en structuur. Handen uit de mouwen.
Ze is aangezocht door Tibor.nl. Businesscoach voor ondernemers met moed die zoeken naar een bewezen plan. Tibor zet dit jaar ook een jongerenprogramma neer “De Nieuwe Lichting”. Zij zit mee in het team zowel inhoudelijk, vormelijk als praktisch.
2 jobs dus. Echte. En geen klein bier.
Faut le faire, op je nét 18.
Afgelopen weekend schoof ze me het boek van Erik Betrand Larssen toe. “Helweek”. Een week om alle achterstallige klussen, contraproductieve gewoontes, uitgestelde taken en ongezonde routines aan te pakken in een klap. Elke dag op om 5, elke dag sport, gezond eten, geen TV deze week, een nachtje doordoen en de taak afwerken waar je het meest tegenop ziet. Op zondag ligt haar planning klaar op een groot vel papier. De afspraken zijn gemaakt, haar ogen staan fel. En er is de onzekerheid, want ze gaat het aan: ook de gesprekken en situaties die ze liever wil vermijden. Ze kiest voor groei.
“Doe je mee, Druytsie?” , vraagt ze.
In mijn hoofd fladderen honderden koerende excuses op als verstoorde duiven op een plein vol broodkruimels.
Als ik later die dag mijn eigen weekplanning invul, voel ik me meer dan gefortuneerd. Want dit is ook het “andere pad” wat pas mogelijk is in deze bizarre tijden. En als ik kijk, echt kijk, naar hoe en wat ze doet, naar hoe zij – en een hele generatie jongeren met haar- iets machtig mooi en echt aan het bouwen zijn… dan creëer ik graag mee aan toekomst 2.0
https://www.instagram.com/zonnekekimpen/
