Een van de ervaringen die ik machtig mooi vind is het moment waarop je iets nieuws leert. Dat idee, die oplossing, dat inzicht, … Heerlijk!
En er dan woest mee aan de slag om het verder uit te diepen en helemaal eigen te maken.
Bij elk nieuw idee komt ook een verruimd inzicht over hoeveelheid dingen die ik nog niet weet en de vaststelling dat er een onmogelijke hoeveelheid te weten en te leren is.
En dat is een zegen en een valstrik tegelijkertijd.
Een zegen, want het houdt weg van onwrikbare betweterij en het geeft voeding aan nieuwsgierigheid en groei.
Een valstrik want het maakt dat er een drempel is om de kennis die al wel opgedaan is, te delen. Hoe meer je weet, hoe meer je weet dat je niet veel weet. En dat kan wringen. Vooral bij je klanten. Die hebben in eerste instantie geen nood aan de absolute volledige kennisbibliotheek. Ze zoeken een oplossing voor hun probleem. En daar is vaak maar een deel van de kennis voor nodig.
Leun deze week even achteruit. Eind zomer, begin september is altijd ene prachtig moment om jezelf de ruimte te geven jezelf verder te ontwikkelen. Maar ook om even echt te waarderen hoeveel kennis je al opdeed. Omdat je zo weer ziet hoeveel waarde je te bieden hebt.
Ga even terug naar het moment dat je nog niet wist wat je nu weet. Naar de stappen die je zette om tot je huidige kennis te komen. Naar de impact die het gemaakt heeft in jouw leven. Naar wat je deed voor de mensen met wie je in contact kwam.
Het is ook een mooi moment om even aan je fijnste klanten te vragen naar hoe ze jou en je product, dienst of service ervaren. Om nog eens te overlopen wat de vragen zijn die je prospecten hebben. Want ze zoeken geen boor. Ze zoeken een gat in de muur. Ze willen een schilderij aan de muur.
Je connectie met je publiek ligt niet in de kennis die je nog moet verwerven. Het ligt in wat al achter je ligt. De liefde voor je pad. De aandacht voor de vraag. En daaruit de woorden kiezen, niet die van je collega’s, je peers, de andere experten uit je veld, …nope. De woorden van je klant. Exact die. Want daar herkennen ze zichzelf.
