Ergens in de buurt van mijn huis is er een jonge kat komen wonen.
Een grijs tijgertje dat weinig schuw is, met pientere oogjes en 4 witte sokjes.
Als ik met de auto van de winkel kom en ik heb eten bij voor de hond, dan is ze daar.
Ze trippelt met me naar de achterdeur en geeft dan heftig kopjes tegen de zak met het voer. Ik verdenk ze er van dat ze kan lezen, de stiekemerd.
Dus al snel ben ik maar wat kattenbrokjes gaan kopen. Een etensbakje. En ze kent mijn gewoonten. Ze kruipt op de vensterbank en wacht geduldig tot ik haar lekkers breng. En dan kan ze niet kiezen; gaat ze voor de knuffels of de brokjes?
“Ok…. Een nieuwe huisgenoot!” ,dacht ik. Maar dat was het ook niet. Ik mag haar knuffels geven, maar kan haar niet oppakken. Ze komt dicht bij de deur, maar binnen komt ze niet.
Tot nu, met de vrieskou.
Toen ik thuiskwam van een wandeling met de hond, kon ik de afdrukken zien van haar poezenvoetjes. “Klein ding toch! Kan je nergens binnenzitten?” Ik mompelde het meer tegen mezelf. Maar er kwam wel een ietwat jammerend dun antwoord van onder de haag.
Ze had grote honger en flink dorst.
Het was een klus om even te zorgen dat ze binnen kon om wat op te warmen, zonder dat ze zich gevangen zou voelen. ( dat experiment had haar wel heel erg verontwaardigd)
Ze glipte binnen en genoot zichtbaar van de warmte. .
Ondertussen heb ik een buitenhokje voor haar gemaakt, terwijl zij zou opwarmen. De deur openlaten is geen optie en ze is duidelijk geen binnenkat.
Naast het huis een klein beschut nestje gemaakt, met wat warmte, eten en drinken.
En toen ik smorgens ging kijken: poezenpootjes in de sneeuw. Warmte in het mandje. Brokjes netjes op.
En dat respecteer ik.
Haar vrijheid, haar leven en de keuzes die bij haar passen.
En dat ze welkom is om even op adem te komen, bij te tanken en op te warmen.
Net als jij.
Voor jou, een warm nestje woorden, een handvol brokjes aanmoedigingen en een plekje om even op adem te komen. En als je daar behoefte aan hebt: een gesprek met mij als je coach.
Liefs
Truus
