Menselijke golfbreker
Er zijn weken dat ik geen televisie kijk en het nieuws niet volg. Gewoon omdat ik bezig ben met andere dingen. Dat maakt dat ik hier en daar wel eens achter loop op de actualiteit, maar dat neem ik voor lief.
Van sport weet ik daardoor erg weinig. Heel erg weinig. Al kijk en luister ik met absoluut ontzag en bewondering naar de verhalen van atleten en hun entourage. Over hoeveel er nodig is om daar te geraken. Hoe klein de marges zijn voor wat dan ook.
En dan verschijnt er ineens een wereldfenomeen als Simone Biles op de radar bij me.
Een mens heeft fenomenaal weinig tijd nodig om te begrijpen hoe uniek ze is als gymnaste, van een pure aparte klasse.
Ze verpulvert eerst elke idee van wat haalbaar is als gymnaste, als vrouw, als Afro Amerikaanse.
Het brengt haar op die unieke plek in de wereld waar de aller- aller allerbeste atleten van de hele wereld samenkomen. En wat heb ik een warm hart, diep respect en trots voor onze eigen atleten, die daar voor de eer van ons land gaan en de kroon op hun oneindige werk en de offers die ze daarvoor brachten.
En plots zegt Simone: ik stop.
Dit is mijn grens.
Wow. Zo machtig mooi.
Want inderdaad: wat is de medaille, zonder degene die er voor werkte met hart en ziel.
Alleen al die enorm moedige keuze verlegt een steen in de rivier. Want het is anders geweest in de topsport.
Niet alleen dat: ze hapt even naar adem en dan is ze er vol voor haar team. Om hen te supporten, aan te moedigen, met hen te vieren, te volgen, … er te zijn. Want Olympisch goud bestaat ook alleen bij gratie van alle andere sporters die geen goud halen. De professionals, de semi-professionals, de miniemen, de starters, de recreanten, de zondags-sporters, degenen die net hun hele angst en ongemak opzij hebben gezet om dat allereerste rondje om het huis te lopen met een betere gezondheid voor ogen.
Met haar keuze maakt ze enorm veel bespreekbaar. Zet ze het op de kaart. Niet alleen daar ergens ver weg, in de arena van de topsport. Nee, die steen verlegt ze ook voor jouw en mijn leven. Ze steekt ver en zichtbaar uit in een zee die meer dan eens woelig is en pakt de golf voor ons allemaal.
Over hoe het goed is om echt groot te dromen.
Alles te geven.
En daar de oogst van te hebben erkend voor te worden.
En over hoe gezond het is, hoe juist en nodig, om ten alle tijden grenzen te stellen en ze zelf te respecteren en die grenzen te bewaken voor impact van buitenaf.
Want als jouw medaille, de erkenning van je inspanning, er alleen is ten koste van jou, dan is er iets mis.
