Het zijn rare tijden en overal worden we een beetje of heel erg uitgenodigd ( of gedwongen) om onszelf opnieuw uit te vinden, om aan te passen, om oplossingen te vinden voor problemen die we nog niet eerder zagen.
En om elkaar te vinden op nieuwe manieren en langs andere paden.
Daar heb ik zelf ook wel even over moeten nadenken. Normaal doe ik wel wat workshops, lezingen, optredens. Ga ik spreken links en rechts. We kunnen elkaar niet meer toevallig ontmoeten op straat, in een winkel, op terras, bij een voorstelling, sporten of op restaurant. Hele sectoren liggen om. En ook voor mij was het beslist even slikken.
Even adem happen eind van de zomer en hup, opnieuw er tegenaan. Samen.
Dus ben ik met mezelf rond de tafel gaan zitten. Hoe kan ik , wie dat wil, aanmoedigen? Hoe kan ik support geven? Hoe gaan we elkaar vinden?
Eh. En hoe ga ik dat doen als coach? Spreker? Trainer.
Verlicht idee: de hemel open, engelenkoren: Ik ga online!
Meteen springen alle creatieve radartjes in mijn hele wezen aan. De hele innerlijke kermis begint prompt op volle toeren te draaien.
Online coaching! Een slaapmeditatie! Een oefening voor overdag!
Enthousiast ga ik aan de slag.
Mooi.
En toen kwam de stilte.
Hoe ga ik dat dan bezorgen?
Oh hemeltje.
Ken je dat gevoel? Als je zo’n los draadje ziet ergens aan een kledingstuk en je trekt er aan en er blijft maar draad komen? Voor je het weet zit je met een hele trui op schoot.
Zo voelde ik me. Een lawine aan nieuwe info denderde over mij heen. Speleologisch onderzoek op de achterkant van mijn website ( wat ik tot dan toe vakkundig had kunnen vermijden) met het zweet op mijn bovenlip. Een hoop techniek om te doorploegen.
We komen allemaal wel een keer op een punt van overweldiging terecht. En dan ben ik blij met alle technieken die ik heb, als coach, om me daar doorheen te ploegen. ’t Is geen immuniteit, maar het maakt het wel snel beter. Zelf ook aan de slag met de powertools die ik doorgeef.
En dan kom ik op die twee zinnetjes.
Terwijl ik bij mezelf aan tafel ga zitten, als bij een kind dat moeilijke sommen moet maken, zijn er twee zinnen die nooit iemand te veel of te vaak kan horen.
Ik ben er als het mis gaat.
Ik vier met je als het goed gaat.
Dus toen ik eindelijk netjes technische horde 13 b had genomen en volledig trots naar het scherm zat te kijken hoe de mails naar jou vertrokken, verdween je ineens van mijn scherm.
Ploef. Weg.
Met trillende vingers heb ik mijn pasgeboren kennis aan het werk gezet, mijn innerlijke Mc Giver van mail aangesproken. En dan gespannen kijken of het werkt, met vingers en tenen gekruist.
Seconden gaan voorbij.
Niks.
Ik adem geruisloos.
Ik ben er als het mis gaat.
Ik vier met je als het goed gaat.
Nog niks.
…
Ping!
JHaaaaaa!!!! Daar bén je weer!
Hoera! Ik heb je opgevist uit de cybersoep!
Iets te grondig gevist, ik geef het toe. Helemaal foutloos ging het niet. Dus als jij de mails dubbel krijgt, druk even op de knop hierboven en ik breng het in orde.
Maar dit is het. Dit is wat we samen, elke dag opnieuw, moeten doen. Dit is wat de bakker en de kassier moeten doen, de mensen met een restaurant en een zaaltje. Dit is wat alle thuiswerkers moeten doen. Iedereen die we tegenkomen is aan het schakelen.
Ik ben er als het mis gaat.
Ik vier met je als het goed gaat.
Het is onvermijdelijk wat we fouten maken. Ik dus echt heel erg duidelijk ook. En dat kunnen we alleen omdat we proberen. Omdat we moeite doen. Omdat we willen groeien, omdat we het aangaan.
We zijn allemaal weer beginners, allemaal weer kinderen. En dus mogen we ook dat geduld aan onszelf cadeau geven. De marge om te oefenen, nog niet binnen te lijntjes te kleuren, te onderzoeken, hier en daar geschaafde knieën op te lopen en toch een kusje krijgen. Wanneer hebben we ooit nog eens zo veel ruimte gekregen om dat stukje van onszelf op onze eigen schoot te trekken en te zeggen:
Ik ben er als het mis gaat.
Ik vier met je als het goed gaat.
